22/03

Het was gisteren een jaar geleden dat de terreur in ons land toesloeg. 32 onschuldige mensen werden van het leven beroofd, 340 onschuldige mensen raakte gewond. Het was een drieste, zeer trieste aanslag.

Aan de beurs in Brussel kon je een steunbetuiging met krijt op de muren en de grond
schrijven. Verschillende mensen liepen rond met een bordje ‘free hugs’ om iedereen een warm gevoel te geven op deze dag. In de namiddag kregen we alweer een zware dreun te verwerken. Amper een jaar na de aanslagen in Brussel, slaan ze toe in Londen.

Ik herinner me 22/03/16 nog goed. Het was een dinsdag, ik zat al vol zenuwen want ik had mijn praktijk rijexamen gepland. Plots zag ik op facebook verschillende berichten verschijnen over een bomaanslag in de luchthaven van Zaventem. Ik was zo geschrokken, hoe kunnen mensen nu zo iets doen? Even later verschenen er nog meer berichten, nog een aanslag in het metrostation van Maalbeek. Ons heel land stond in rep en roer. Deze daden hebben ons getekend voor de rest van ons leven.

’s Morgens neem ik altijd de metro om naar school te gaan. Het eerste wat ik doe als ik van de roltrap afkom en naar het perron wandel is rond me kijken, zie ik iets verdacht, doet iemand vreemd? Een tijdje geleden reed ik met de metro langs het station Maalbeek, mijn hart begon ineens sneller te slaan, ik voelde me helemaal niet veilig. Wetend dat juist op die plaats zoveel mensen van het leven zijn beroofd, zoveel mensen gewond raakte. Ik kon en kan me nu nog steeds niet voorstellen wat er toen op dat moment door hun hoofd ging.

De avond van 22/03 ben ik nog met een vriendin naar Leuven gegaan. Daar zijn we een kaarsje gaan branden op het Ladeuzeplein als blijk van medeleven, om even te bezinnen, maar ook vooral om mij af te vragen ‘waarom?’.

Deze vraag is tot op de dag van vandaag nog altijd een groot vraagteken, niet alleen voor mij, ik denk dat vele anderen het met mij eens zullen zijn. Deze daden zijn niet te begrijpen, noch te verklaren. Het zou niet mogen dat zoveel mensen onrecht wordt aangedaan.

Ik wil hieronder nog graag het lied plaatsen van Bart Peeters. Het is een mooie verwoording, ik zou het niet beter kunnen neerpennen.

 

“Ik wel…” zei ze zachtjes.

“Herinner je je nog de eerste keer dat we elkaar ontmoette?” vroeg ze.

“jij?” vroeg hij.

“Ik vroeg het je eerst.” Antwoordde ze.

Niet echt…” zei hij na een tijdje.

“Ik wel.” Zei ze zachtjes met een krop in haar keel.

“Echt?” vroeg hij verbazingwekkend.

“Het was de dag dat ik besefte dat je nooit van mij zou houden op de manier dan ik van jou.” Fluisterde ze, terwijl haar stem steeds meer verging van de pijn.

9 Crimes

Deze keer eens iets helemaal anders! In plaats van mijn gevoelens in een gedicht of een verhaal neer te schrijven, heb ik mijn creatitiviteit de gang laten gaan en zelf een videoclip gemaakt!

Laat zeker weten wat jullie er van vinden!

‘Tot volgend jaar.’

Het was een koude dag, we zaten gezellig warme chocomelk met slagroom te drinken voor de brandende openhaard. ‘Ik zal je missen.’ fluisterde hij zachtjes. Hij keek naar zijn horloge en gaf me een laatste kus op het hoofd. Hij trok zijn dikke winterjas en zijn warme wollen muts aan en gaf me een laatste blik voor hij de deur uitging. Ik keek door het raam en zag hem langzaam wandelen, alsmaar verder en verder verdween hij tussen de dwarrelende sneeuwvlokjes. ‘Dat was het dan.’ zei ik tegen mezelf. ‘Tot volgend jaar.’ Fluisterde ik zachtjes alsof hij het nog kon horen.

Een keer te veel

Hij breekt je hart,
telkens een beetje meer,
Een beetje harder.

Hij lijmt je hart,
telkens een beetje meer,
Een beetje harder.

Er ontbreekt een stuk.
hij zoekt,
hij vindt,
hij is niet zeker,
laat het vallen.

Hij breekt je hart,
telkens een beetje meer,
Een beetje harder.
Een keer te veel.

Eindeloosheid

Ik weet niet waar beginnen, dus begin ik maar bij het begin, of zou ik maar beginnen met het einde, het einde dat niet echt het einde is, maar ook geen begin om te beginnen bij het begin. Waar moet ik dan beginnen, als het begin het begin niet is.

Ik weet niet waar eindigen, dus eindig ik maar bij het einde, of zou ik toch maar eindigen in het midden, het midden dat niet echt het midden is, maar ook geen einde om te eindigen met het einde. Waar moet ik dan eindigen, als het einde het einde niet is.

Dat houten, versleten stuk.

Die wreed verdachte avond die uitdraaide in een wreed verdachte nacht, die dan op zich nog eens uitdraaide op een wreed verdachte ochtend. Het onbeschrijfbare gebeuren waar tot op vandaag nog altijd geen woorden voor te vinden zijn. Die wreed verdachte onbeschrijfbare gebeurtenis die tegen al mijn verwachtingen in op een wonderbaarlijk moment uitdraaide. Het wonderbaarlijke warme, intense moment op de houten, versleten bank dat tegen al mijn verwachtingen in toch maar een moment bleef. Toch blijft dat houten, versleten stuk, waarop we samen naar die beweegbare lichtstraal in de verte zaten kijken, en een gesprek hadden over de schrik van het onbekende, wellicht voor eeuwig een litteken. Want die wreed verdachte avond die uitdraaide in een wreed verdachte nacht, die dan op zich nog eens uitdraaide op een wreed verdachte ochtend, het onbeschrijfbare gebeuren, dat wonderbaarlijke warme intense moment draaide uit, wellicht een paar weken later, op een kille tegemoetkoming op dat zelfde houten, versleten stuk.